Εχουν γραφτει παρα πολλά. Ισως λοιπόν δεν έχει νοημα να γραψω και εγω την δική μου ιστορία. Υπαρχουν φωτογραφίες υπαρχουν βίντεο.Αλλά θα ηθέλα να γραψω και εγω κατι. Εστω για να υπαρχει. Ακομη και δεν το διαβασει κανεις παρα μονο εγω.
Πρωτα απο ολα να ξεκαθαρισω οτι πηγα στην πλατεία το απογεύμα οποτε ηξέρα οτι επικρατουσε πανικός. Πήγα όμως με την λογική οτι θα ηρεμούσε η κατάσταση και θα μπορούσε η πλατεία να ξαναγεμίσει κοσμο. Ολοι οι φίλοι και οι γείτονες λεγανε οτι εριξαν χημικά ωστε να αδείασει η πλατεια. Για αυτο κατεβήκα στο σύνταγμα και έγω εκεινο το βραδύ. Για να τους βγαλω λάθος.
Πηγαμε λοιπον και μόλλις ανεβήκαμε τα σκαλια του μετρό αμέσως ένιωσα οτι βρέθηκα σε ένα αλλο κοσμο. Θυμήθηκα κατι ταινίες επιστημονικής φαντασίας που έδειχνε τον κοσμο σε καταφυγια κατα την διαρκεια πολέμου. Κάπως έτσι ένιωσα. "Κάπως έτσι είναι ο πολεμος " μου είπε η φίλη.Η ατμοσφαιρα επίσης ήταν πολύ περιέργη. Ο κόσμος ήταν έξαλλος αλλα ταυτόχρονα διέκρινα μια αποφασιστήκοτητα και μία αισιοδοξία. Εκεινη την ώρα αλλωστε όλοι ήξεραν πλέον με τι είχαν να κάνουν και ολοι έλεγαν απλα "Δεν φευγουμε"
Συγκινήθηκα. Πραγματικά συνηθως είμαι κυνική αλλα οντως συγκινήθηκα και δεν είχα ανεβει στην πλατεια ακομή! Μέχρι εκείνη την στιγμή γενικώς το συνταγμα είχε αρκετά πανυγηρίστικη αυρα πλάι στην αγανακτηση. Τωρα πανυγήρι δεν μύρισα καθόλου. Μονό δίκαιη οργή, ελαφρία αισιοδοξία και ανυπομονησία...
Μασκές δεν ειχαμε. Αγορασαμε λοιπόν με ένα ευρώ απο πλανοδιο. Κάναμε την πρωτή αποπειρα να βγουμε στην πλατεια. Σηκωτή με γυρισανε και αν δεν με ψεκαζανε με μαλοοξ μαλλον θα λιποθυμουσα...
Μου ειπανε οι φίλοι μου που είμασταν μαζι πως εφοσον φοράω φακους επαφής καλό θα ήταν να αγορασω και γυαλα κολυμβήσης. Αλλα 3 ευρω στον πλάνοδιο. Βοήθησαν ομως.
Αρματωμένη σαν απο φθηνη ταινία δρασης βγήκα στην πλατεία αποφασισμένη να κάτσω. Αμ δε. Το πραγμα λοιπόν που εζησα εγώ ήταν απλο. Εγκλωβισαν τον κόσμο στο μέτρο θεωρώντας οτι ρίχνοντας τα χημικά θα φυγουμε. Μόλις πήγαινε να καθαρίσει η ατμόσφαιρα και αρχίζε ο κόσμος να βγαίνει στην πλατεία όλως τυχαίως ξαναριχνανε.
Εχω την αισθηση οτι ολα γινανε για τις καμερες που ήταν στημένες στο Μεγάλη Βρετανία. Ολα γίνανε ωστε να μην φανει ο ογκος του πλήθους. Να τρομαξει ο κοσμος και να φυγει και οι καμέρες να τραβανε μονο τα πιτσιρικια που πεταγαν πετρες και τους μπαχαλακηδες (ναι ειναι δύο ξεχωριστες κατηγορίες και οποιος δεν το πιστευει ας παει μονο μια μέρα σε ένα λύκειο γεματο δεκαεξαχρονα)
Αντεξαμε κανα 4ωρο. Καθόμασταν μιση ωρα στην πλατεία μετα τρωγάμε μια γερή δοση χημικών και τρεχαμε να κρυφτουμε στο μετρο.Μετα απο λιγο ξαναβγαίναμε. Ευτύχως που υπηρχαν τα παιδια με τα σπρει μαλοξ αλλιως σίγουρα θα είχαμε φύγει στο μισάωρο ..Μαλλοξ πριν βγούμε μαλλόξ μπαινωντας γιατι κλαιγαμε και πνιγομασταν...
Απο τα πολλα ψεκασματα ένιωθα το μάλλοξ στο προσωπο μου σαν μασκα προσώπου ετοίμη να σκασει με μικρα κομματακια. Κανουμε πλάκα με διπλανο ζευγάρι οτι η αστυνομία μας προσφέρει την καλυτερη θεραπεία προσώπου. Και πολύ οικονομικα. Σπα στο σύνταγμα λοιπόν.
Αλλο ένα στοιχειο λοιπόν που έντοπισα εκεινη την ημέρα : χιουμορ σε στιγμές και χωρους που δεν το περιμένα. Και ομως το τι γελιο ριξαμε εν μέσω δακρυγόνων δε λεγεται.Mάλλον το μόνο που δεν περιμένε η αστυνομία εκεινη την ήμερα ήταν το γέλιο. Ακουσα αρκετα γελια. Ανακατα με μπινελικια και το γνωστο "μπάτσοι γουρουνιά δολοφόνοι". Στιγμή δέους οταν 80 χρόνη γιαγία υποβασταζόμενη απο την κόρη αρχίζει και φωνάζει και αυτη. Εκείνη την στιγμη μας πιανει εντονό καψιμο και κατεβαίνουμε παλι τα σκαλια. Η γιαγία καταβαίνε πολύ αργα πεφτοντας σχεδον πανω στην κόρη. Ρωτάω αν χρειζονται βοήθεια. "οχι ακόμη" μου απανταει η κύρια μισοχαμογελώντας ομως. Εγω την μασκα την φορούσα. Η 80 χρόνη ομως με την 50χρονη κόρη οχι...
Πρωτα απο ολα να ξεκαθαρισω οτι πηγα στην πλατεία το απογεύμα οποτε ηξέρα οτι επικρατουσε πανικός. Πήγα όμως με την λογική οτι θα ηρεμούσε η κατάσταση και θα μπορούσε η πλατεία να ξαναγεμίσει κοσμο. Ολοι οι φίλοι και οι γείτονες λεγανε οτι εριξαν χημικά ωστε να αδείασει η πλατεια. Για αυτο κατεβήκα στο σύνταγμα και έγω εκεινο το βραδύ. Για να τους βγαλω λάθος.
Πηγαμε λοιπον και μόλλις ανεβήκαμε τα σκαλια του μετρό αμέσως ένιωσα οτι βρέθηκα σε ένα αλλο κοσμο. Θυμήθηκα κατι ταινίες επιστημονικής φαντασίας που έδειχνε τον κοσμο σε καταφυγια κατα την διαρκεια πολέμου. Κάπως έτσι ένιωσα. "Κάπως έτσι είναι ο πολεμος " μου είπε η φίλη.Η ατμοσφαιρα επίσης ήταν πολύ περιέργη. Ο κόσμος ήταν έξαλλος αλλα ταυτόχρονα διέκρινα μια αποφασιστήκοτητα και μία αισιοδοξία. Εκεινη την ώρα αλλωστε όλοι ήξεραν πλέον με τι είχαν να κάνουν και ολοι έλεγαν απλα "Δεν φευγουμε"
Συγκινήθηκα. Πραγματικά συνηθως είμαι κυνική αλλα οντως συγκινήθηκα και δεν είχα ανεβει στην πλατεια ακομή! Μέχρι εκείνη την στιγμή γενικώς το συνταγμα είχε αρκετά πανυγηρίστικη αυρα πλάι στην αγανακτηση. Τωρα πανυγήρι δεν μύρισα καθόλου. Μονό δίκαιη οργή, ελαφρία αισιοδοξία και ανυπομονησία...
Μασκές δεν ειχαμε. Αγορασαμε λοιπόν με ένα ευρώ απο πλανοδιο. Κάναμε την πρωτή αποπειρα να βγουμε στην πλατεια. Σηκωτή με γυρισανε και αν δεν με ψεκαζανε με μαλοοξ μαλλον θα λιποθυμουσα...
Μου ειπανε οι φίλοι μου που είμασταν μαζι πως εφοσον φοράω φακους επαφής καλό θα ήταν να αγορασω και γυαλα κολυμβήσης. Αλλα 3 ευρω στον πλάνοδιο. Βοήθησαν ομως.
Αρματωμένη σαν απο φθηνη ταινία δρασης βγήκα στην πλατεία αποφασισμένη να κάτσω. Αμ δε. Το πραγμα λοιπόν που εζησα εγώ ήταν απλο. Εγκλωβισαν τον κόσμο στο μέτρο θεωρώντας οτι ρίχνοντας τα χημικά θα φυγουμε. Μόλις πήγαινε να καθαρίσει η ατμόσφαιρα και αρχίζε ο κόσμος να βγαίνει στην πλατεία όλως τυχαίως ξαναριχνανε.
Εχω την αισθηση οτι ολα γινανε για τις καμερες που ήταν στημένες στο Μεγάλη Βρετανία. Ολα γίνανε ωστε να μην φανει ο ογκος του πλήθους. Να τρομαξει ο κοσμος και να φυγει και οι καμέρες να τραβανε μονο τα πιτσιρικια που πεταγαν πετρες και τους μπαχαλακηδες (ναι ειναι δύο ξεχωριστες κατηγορίες και οποιος δεν το πιστευει ας παει μονο μια μέρα σε ένα λύκειο γεματο δεκαεξαχρονα)
Αντεξαμε κανα 4ωρο. Καθόμασταν μιση ωρα στην πλατεία μετα τρωγάμε μια γερή δοση χημικών και τρεχαμε να κρυφτουμε στο μετρο.Μετα απο λιγο ξαναβγαίναμε. Ευτύχως που υπηρχαν τα παιδια με τα σπρει μαλοξ αλλιως σίγουρα θα είχαμε φύγει στο μισάωρο ..Μαλλοξ πριν βγούμε μαλλόξ μπαινωντας γιατι κλαιγαμε και πνιγομασταν...
Απο τα πολλα ψεκασματα ένιωθα το μάλλοξ στο προσωπο μου σαν μασκα προσώπου ετοίμη να σκασει με μικρα κομματακια. Κανουμε πλάκα με διπλανο ζευγάρι οτι η αστυνομία μας προσφέρει την καλυτερη θεραπεία προσώπου. Και πολύ οικονομικα. Σπα στο σύνταγμα λοιπόν.
Αλλο ένα στοιχειο λοιπόν που έντοπισα εκεινη την ημέρα : χιουμορ σε στιγμές και χωρους που δεν το περιμένα. Και ομως το τι γελιο ριξαμε εν μέσω δακρυγόνων δε λεγεται.Mάλλον το μόνο που δεν περιμένε η αστυνομία εκεινη την ήμερα ήταν το γέλιο. Ακουσα αρκετα γελια. Ανακατα με μπινελικια και το γνωστο "μπάτσοι γουρουνιά δολοφόνοι". Στιγμή δέους οταν 80 χρόνη γιαγία υποβασταζόμενη απο την κόρη αρχίζει και φωνάζει και αυτη. Εκείνη την στιγμη μας πιανει εντονό καψιμο και κατεβαίνουμε παλι τα σκαλια. Η γιαγία καταβαίνε πολύ αργα πεφτοντας σχεδον πανω στην κόρη. Ρωτάω αν χρειζονται βοήθεια. "οχι ακόμη" μου απανταει η κύρια μισοχαμογελώντας ομως. Εγω την μασκα την φορούσα. Η 80 χρόνη ομως με την 50χρονη κόρη οχι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου